कोकिळ

बहुत मधुर ऐशा काढिशी तू रवाला l
परिसुनि बहू लागे नाद माझ्या मनाला ll
टकमक बघतो मी कोठ काही दिसेना l
मधुर कुठून येई शब्द हेही कळेना ll

तरुवर दिससी ना पर्वतीही न पाही l
अवनितल रिकामा, कल्पना होत नाही ll
झुडुप हलत नाही थोर आश्चर्य आहे l
खग न मजसि वाटे शब्द हा धावताहे ll

जवळ रव निघावा तोच तो लांब जावा l
परिसुनि मग का हा जीव ना गोंधळावा ll
अवनितलि निघे हा, की दरीतून येई l
समजत मज नाही की नभी जन्म घेई ll

फिरून फिरून येई शब्द ऐकावयाला l
बहुत रिझवितो तो माझिया बा मनाला ll
जलद जलद चाले रूप पाहावयासी l
त्वरित पळुन तुही फार तो दूर जासी ll

बघुनि परि तुला मी पावलो फार तोष l
लवकर पळसी तू कोकिळा हा न दोष ll
बसुनि परि कुठेही गोड वाणीस काढी l
परिसुनि रव माझे चित्त घेईल गोडी ll

हरित बहुत ऐसे शोभती पंख ज्याला l
सुबक अमल चंचू लाजवी पोवळ्याला ll
मधुर वदुन शब्दां तोषवी मानवाला l
धरुनि जन अशाही कोंडिती की शुकाला ll

म्हणवुनि तुजलागी धाक वाटे जनांचा l
पळुन करिसि वाटे आसरा काननाचा ll
परि न समचि मानी कोकिळा सर्व लोक l
धरुनि तुजसि द्याया इच्छितो मी न षोकं ll

तरुवर सुफलांनी युक्त झाले कितीक l
कुसुमित दिसताती हे किती येथ देख ll
झुळ झुळ झुळ आहे मंद वाहात वात l
निज किलबिल शब्दे पाखरे बोलतात ll

सुरूचिर वनशोभा सोडुनी पिंजर्‍यात l
रुचि न तव मनाला राहणे दे निवांत ll
मम मन न कधी बा इच्छिते जे अनिष्ट l
तुज बहु गमते ते हो स्वचित्तास तुष्ट ll

परि न सकळ माझ्यासारखे लोक पाहे l
म्हणवुनि पिकराया दूर तू दूर राहे ll
बसुनि वरि तरुच्या गोड वाणी वदे तू l
पुरविन मनिचा मी येथ येवून हेतू ll



— मो. ग. लोंढे