जाईंची फुलें

स्वागत केलें माझें, सन्मित्रा, त्वां फुलांस देऊन
झाला मोद मनाला प्रेमें त्यांचा सुगंध सेवून. ll १ ll

जीं 'दाराचीं 'फुलें त्वां अपुल्यां मज आणुनी दिलीं सुमनें
होता पुंज गुणांचा नव्हतीं तीं सत्य जाईचीं सुमनें. ll २ ll

कारण त्या पुष्पांनीं कथिलें भाषा स्वकीय बोलून
"वरिवरि हुंगुनि" आम्हां वेड्या देऊं नकोस फेकून. ll ३ ll

जे गुण असती साधे हितकर अंगात आमुच्या चार
घे शिकुनी त्यां योगें स्वर्गाचेंही खुलें तुला द्वार. ll ४ ll

जैसा परिमल अमुचा टाकी सज्जन मनास मोहून
तव कीर्तीचा परिमल जग मोहूं दशदिशीं दणाणून. ll ५ ll

आहे जगांत अमुचे निर्मल अतिशुभ्र सर्वदा रूप
तैसें तुझें असावें वर्तन त्या नच शिवो कधी पाप. ll ६ ll

आम्ही कोमल तैसें हृदय असावें तुझें सदा साच
कोमेजावें त्यानें दीनांचा पाहुनी जगीं जाच. ll ७ ll

रूप मनोहर अमुचें दिसतें परि तें नसे रहायाचें
जग हें असार सारें जें दिसतें तें अखेर जायाचें. ll ८ ll

इतुकें बोलुनि थकलीं, सुकलीं, मुकलीं स्वकीय तेजातें
जाईची दिव्य फुलें असलीं फेंकील कोण हो हातें. ll ९ ll

तीं धन्य रम्य कुसुमें, मित्रा तूं धन्य सत्य त्यांहून
मी धन्य धन्य कां कीं माझ्या तीं पावलीं करीं निधन. ll १० ll



— माधवानुज