आटपाट— नगरांतील काहणी

"बुलबुल गवई कुणीं मारिला ?" चिमणा म्हणतो "मी !"
"कां रे चिमण्या सांग मारिला बुलबुल तूं नामी ?" II १ II

" कारण कसलें घेउन बसलां जगांत हरकामीं ?
नवी धनुकली सहज पाहिली, आहे का नामी !" II २ II

बोलुनि ऐसें हंसत उडाला निर्दय चिमणा तो !"
"पकडुनि त्याला आणिल ऐसा कोण पुढें येतो ?" II ३ II

म्हणे ससाणा, "पकडुनि त्याला घेउनि मी येतों !"
आणि आणिला खराच त्यानें पकडुनि चिमणा तो !" II ४ II

कबजामध्यें डोमकावळे घेती चिमण्याला,
न्याय तयाचा करावयाला हंस पुढें आला II ५ II

हंसें दिधली चिमण्यालागीं शिक्षा देहान्त,
आणि आणिली बगळ्यानें ती क्षणांत अमलांत ! II ६ II

नेउनि टाकी नदींत कवडा चिमण्याचें प्रेत
सुसर माकुली ठाव तया दे अपुल्या उदरांत ! II ७ II

मेलेल्या बुलबुलाभोंवतीं पक्षी मग जमले,
अश्रूंनीं आपुल्या तयाला त्यांनीं भिजवीलें ! II ८ II

सपक्ष गंधर्वास द्यावया शेवटला मान,
सर्व विहंगां खगेश्वराचें सुटलें फर्मान II ९ II

"प्रिय होतीं बुलबुलास अपुल्या फुलें गुलाबाचीं
समाधि बांधा त्याच फुलांनीं प्रिय गंधर्वांची " II १० II

"प्रमाण आज्ञा !" म्हणुनि उडाला पक्षिवृंद सारा,
गुलाब घेउनि चोचीमध्यें आला माघारा II ११ II

"तुला वाहिला ! आजपासुनी हा नोहे माझा !"
बोलुनि अर्पी मुकुट बुलबुला पक्ष्यांचा राजा ! II १२ II

वाहुं लागले इतर पक्षि मग फुलें गुलाबाचीं
बुलबुलावरी उठे समाघी क्षणांत पुष्पांची ! II १३ II

वर्षं झालीं हजार, तरिही समाधि ती अजुन !
आणि हजारों वर्षे पुढतीं राहिल ती टिकुन ! II १४ II

[अनुष्टुभ]
नकाशांत नका शोधूं
समाधिस्थल तें कुणी !
बाळांनो ! ही आटपाट—
नगरांतिल काहणी ! II १५ II

— माधव

हिरवें तळकोंकण

सह्याद्रीच्या तळीं शोभतें हिरवें तळकोंकण,
राष्ट्रदेविचें निसर्गनिर्मित केवळ नंदनवन !

झुळझुळ गाणें मंजुळवाणें गात वाहती झरे,
शिलोच्चयांतुनि झुरुझुरु जेथें गंगाजळ पाझरे;

खेळत खिदळत नद्या चालल्या गुणगंभीराकडे
दरिखोर्‍यांतुनि माणिकमोतीं फुलुनि झांकले खडे;

नील नभीं घननील बघुनि करि सुमनीं स्वागत कुडा,
गोमेदांच्या नटे फुलांनी बरसातिंत तेरडा !

कडे पठारीं खेळ मारुतासह खेळे हिरवळ,
उधळित सोनें हसे नाचरें बालिश सोनावळ !

शारदसमयीं कमलवनाच्या तरत्या शय्येवरी
मदालसा स्वच्छंद लोळती जलदेवी सुंदरी !

कविकाव्यांतुनि, तशी जींतुनी स्त्रवते माध्वी झरी,
आमोदा उधळीत फुले ती बकुळीची मंजिरी;

हिरव्या पिवळ्या मृदुल दलांच्या रम्य गालिच्यावरी
स्वप्नीं गुंगति गोकर्णीचीं फुलें निळीं पांढरीं !

वृक्षांच्या राईंत रंगती शकुंत मधु गायनीं
तरंगिणीच्या तटीं डोलती नाग केतकीवनीं !

फूलपांखरांवरुनि विहरती पुष्पवनांतिल परी
प्रसन्नता पसरीत वाजवुनि जादूची पांवरी !

शिताबाइच्या गोड हातचे पोहे जे काननीं
रागानें दे बाइलवेडा कवडा भिरकावुनी,

रोपें त्यांचीं बनुनि पसरलीं नाचत चोहींकडे !
अजुनि पहा या ! मंडित त्यांनीं कोंकणचे हे सडे !

इतिहासाला वार्ता ज्याची श्रुत नाहीं जाहली,
दंतकथांसहि विस्मृति ज्याची होउनियां राहिली,

"झिम्मा खेळे कोंकणचा तो नृपाळ" म्हणती मुली,
"गळे वसंती टपटप जेव्हां आंब्याची डाहळी !"

पिकले आंबे गळुनि भूतळीं रस जोंवरि वाहतो
वनदेवींसह झिम्मा खेळत तोंवरि नृप राहतो

कुठें आढळे फळभाराने लवलेली आंवळी,
कुठें गाळिती भुळभुळ अपुलीं पक्व फळें जांभळी,

कुठें हलवितो पिंपळपाने पिंपळ पारावर,
कुठें वडाच्या पारंबीवर झोंके घे वानर !

कुठें बेहड्यावरि राघूस्तव विरही मैना झुरे,
प्राणविसांवा परत न आला म्हणुनि चित्त बावरे !

मधमाशांची लोंबति पोळीं कुठें सात्त्विणावरी
रंग खेळती कुठें प्रमोदें पांगारे, शेवरी !

पोटीं साखरगोटे परि धरि कंटक बाहेरुनी
झुले कुठें तो फणस पुरातन रहिवासी कोंकणी !

कोठें चिंचेवर शठ आंबा करि शीतळ सांउली,
म्हणुनि कोपुनी नदीकिनारीं रातंबी राहिली !

निर्झरतीरीं रानजाइच्या फुलल्या कुंजांतुनी
उठे मोहमय संगीताचा अस्फुट कोठें ध्वनी !

कुठें थाट घनदाट कळकिचा, त्यांत संचरे कुंणी
पुंगि बजावित फंदि मुशाफर दर्यापुर सोडुनी !

कुठें सुरंगी-मुकुलकुलाच्या सस्मित वदनांतुनी
दरवळलेला परिमळ सेवित फिरति अप्सरा वनीं !

कोरांटीचीं, नादवटीचीं, नेवाळीचीं फुलें
फुलुनि कुठें फुलबाग तयांनीं अवघे शृंगारिले !

नीललोचना कोंकणगौरी घालुनि चैत्रांगणीं
हिंदोळ्यावरि बसविति जेव्हां अंबा शुभदायिनी,

हळदीकुंकू तदा वांटितां नसो प्रसादा उणें,
पिकलीं म्हणुनी रानोरानीं करवंदें तोरणें

औदुंबरतरु अवधूताचा छाया दे शीतळ,
शिवयोग्याचा बेल वाढवी भावभक्तिचें बळ;

बघुनि पांढरी भूतपाळ, वेताळ काढितो पळ,
आइन-किंजळ करिती मांत्रिकमंत्रबळा दुर्बळ !

गडागडावर निवास जेथें माय भवानी करी
राहे उधळित फुलें तिथे खुरचांफा चरणांवरी !

पानफुलांच्या वाहुनि माळा अंजनिच्या नंदना,
तिजवर वरुनी वैधव्याच्या रुइ चुकवी यातना !

'चिंव चिंव' शब्दा करित निंवावर खार भराभर पळे
भेंडि उंडिणींवरी बैसुनी करकरती कावळे;

लज्जारंजित नवयुवतींच्या कोमल गालांसम
रंगुनि काजू, भरले त्यांनीं गिरी डोंगर दुर्गम !

तिथें मंडलाकार मनोहर नर्तन आरंभुनी,
रुसल्या सखिची घुमत पारवा करितो समजावणी !

विविध सुवासीं हिरवा चांफा चकित करी मानस,
मंद मंद मधु गंध पसरितो भुइचांफा राजस,

हंसे उपवनीं अर्धोन्मीलित सुवर्ण चंपककळी,
पाडुनि तुळशीवरी चिमुकली हलती निज सांउली !
केसर पिवळे, धवल पाकळ्या, परिमळ अंबर भरी,
घालित रुंजी भ्रमति भृंग त्या नागचंपकावरी !

सौगंधिक उच्छ्वास सोडिती प्राजक्ताच्या कळ्या,
लाजत लाजत हळुच उघडितां निज नाजुक पाकळ्या

त्या उच्छ्वासां पिउनि बिजेचा चांद हर्षनिर्भरी
होउनियां बेभान नाचतो निळावंतीच्या घरीं !

धुंद सिंधुला मारवेलिची मर्यादा घालुन
उभी सैकतीं कोंकणदेवी राखित तळकोंकण;

निकट माजलीं निवडुंगांची बेटें कंटकमय,
आश्रय ज्यांचा करुनि नांदती कोचिंदे निर्भय,

मागें त्याच्या डुले नारळी-पोफळिचे आगर,
पुढें विराजे निळावंतिचें निळेंच जळमंदिर !

राष्ट्रदेविचें निसर्गनिर्मित ऐसें नंदनवन
सह्याद्रीच्या तळीं शोभतें हिरवें तळकोंकण.



— माधव केशव काटदरे (माधव)
(१९२१)