सहानभूती

उभे भवती प्रासाद गगनभेदी
पथी लोकांची होय दाट गर्दी
प्रभादीपांची फुले अंतराळी
दौलतीची नित चालते दिवाळी !

कोपऱ्याशी गुणगुणत अन अभंग
उभा केव्हाचा एक तो अपंग
भोवतीचा अंधार जो निमाला
ह्रदयी त्याच्या जणु जात आश्रयाला

जीभ झालेली ओरडूनी शोष
चार दिवसांचा त्यात ही उपास
नयन थिजले थरथरति हात पाय
रूप दैन्याचे उभे मूर्त काय ?

कीव यावी पण तयाची कुणाला
जात उपहासुनि पसरल्या कराला
तोची येई कुणी परतुनि मजूर
बघूनि दीना त्या उभारुनी उर–

म्हणे, राहिन दीन एक मी उपाशी
परी लाभुदे दोन घास त्यासी
खिसा ओतुनि त्या मुक्या ओंजळीत
चालु लागे तो दिनबंधू वाट

–आणि धनिकांची वाहने पथात
जात होती ती आपुल्या मदात !



— कुसुमाग्रज