A NON-PROFIT

A NON-PROFIT, NON-COMMERCIAL PUBLIC SERVICE INITIATIVE BY SURESH SHIRODKAR

रम्य ते बालपण!

'श्रावण मासि हर्ष मानसी' म्हणत रिमझिम पावसात चिंब भिजलेले ते दिवस किंवा 'आनंदी आनंद गडे' म्हणत नाचत-बागडत मारलेल्या उड्या; 'पावसाच्या धारा येती झरझरा' म्हणत पाण्यात सोडलेल्या कागदी बोटी; 'छान किती दिसते.. फुलपाखरू' गुणगुणत बागेत बागडलेले ते क्षण. प्रिय अमुचा एक महाराष्ट्र देश' किंवा 'आमुचे.. चढवू गगनी निशाण' म्हणत पंधरा ऑगष्टच्या प्रभातफेरीत भरपावसात भिजत दिलेल्या घोषणा; 'लाडकी बाहुली होती माझी एक' म्हणत खेळलेले भातुकलीचे खेळ.. रम्य ते बालपण आणि रम्य ते शालेय जीवन! वयं पुढे पुढे सरकत गेले तसे बालपण निघून गेलं. पण व्यक्ती वयाने किंवा कर्तृत्वाने कितीही मोठी झाली तरी प्रत्येकाच्या अंतःकरणात कुमार वयात शिकलेले धडे आणि कवितांसाठी एक छोटासा कोपरा राखून ठेवलेला असतो. कुमार वयात शिकलेले धडे आणि विशेषत: कविता यांचा बालमनावर उमटलेला विलोभनीय ठसा जीवनात कधीच पुसला जात नाही. शालेय अभ्यासक्रमातल्या कविता आजही विसरता येत नाहीत. किंबहूना, अगदी बालपणापासून त्या कविता कुठेतरी खोलवर आपल्या मनात घर करून बसलेल्या असतात. शालेय जीवनात शिकत असताना ज्या शिक्षकांनी अशा कविता आपल्या हृदयावर बिंबविल्या त्या गुरुजनांचे ॠण कसं व्यक्त करावं हे कळत नाही.

साधारणत: १९४० सालापासून अगदी अलीकडच्या शालेय अभ्यासक्रमातल्या म्हणजेच जवळजवळ तीन पिढ्यांनी अभ्यासलेल्या काही निवडक कविता इथे संग्रहीत करून त्या गुरुजनांना आणि सर्व मान्यवर कविंना हा मानाचा मुजरा...!!

सुचना:

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
महत्त्वाची सुचना: ह्या ब्लॉगवरील प्रकाशित सर्व कविता बालभारती, युवकभारती, कुमारभारती या पाठ्यपुस्तकातील आणि १९७१-७२ पुर्वीच्या शालेय स्तरावरील क्रमिक पुस्तकातील असून, माझ्याकडून त्या कवितांचा कोणताही व्यवहारी वापर होत नाही. ह्या सर्व कविता वेगवेगळ्या माध्यमांतून संकलित करून आंतरजालावर केवळ हा एक संग्रह बनवलेला आहे. या सर्व कवितांचे हक्क महाराष्ट्र राज्य पाठ्यपुस्तक निर्मिती व अभ्यासक्रम संशोधन मंडळ, माध्यमिक व उच्य माध्यमिक शिक्षण मंडळ, संबंधित कवी किंवा त्यांच्या वारसदारांकडे सुरक्षित असून कोणत्याहि प्रकारे कॉपीराईट भंग करण्याचा अथवा कोणाच्या भावना दुखवण्याचा उद्देश नाही. केवळ मराठी काव्य-रसिक, वाचक आणि अभ्यासक यांना शालेय अभ्यासक्रमातील अनमोल कवितांचा खजिना आंतरजालावर एकत्र उपलब्ध करून देण्याचा हा एक प्रांजळ प्रयत्न आहे.

येथील कवितांच्या प्रकाशनाबद्दल संबंधितांना काही आक्षेप असल्यास किंवा कॉपीराईट हक्क भंग होत असल्यास त्या काढून टाकल्या जातील. प्रत्येक कवितेच्या खाली कवींची नावे दिली असून नजरचुकीने एखादे नाव राहिले असल्यास किंवा चुकीचे नाव दिलेले असल्यास कृपया लक्षात आणुन द्यावे ही विनंती.

ह्या ब्लॉगवरील कविता कॉपी पेस्ट (Copy & Paste) करता येणार नाहीत याची काळजी घेण्यात आली आहे. तुम्ही या उत्तमोत्तम कविता वाचाव्यात, त्यांचा आनंद घ्यावा याचसाठी आंतरजालावर उपलब्ध करुन दिल्या आहेत. आपणांस या कविता विनासायास एकाचठिकाणी उपलब्ध करून देण्यासाठी संग्राहकाने घेतलेले कष्ट, वेळ आणि श्रम याची बूज राखणे अपेक्षित आहे. कॉपी पेस्टचा अंगवळणी पडलेला शॉर्टकट चोखाळण्यापेक्षा ब्लॉगच्या लिंकचा उपयोग करावा असे संग्राहकाला वाटते. एखादी कविता तुमच्या संग्रही असावी असं वाटलं तर ती लिहून काढा, अथवा, तुमचा इ-मेल आयडी आम्हाला कळवल्यास आपल्याला हवी असलेली कविता मेलवरून जरुर पाठवू.

कृपया ह्या ब्लॉगवरील साहित्याचा कुणीही व्यवहारी वापर करू नये हि विनंती. सर्व वाचकांनी याची नोंद घ्यावी.

ब्लॉगला भेट दिल्याबद्दल धन्यवाद !

- सुरेश शिरोडकर (संग्राहक)
balbharati.suresh@gmail.com
skarsuresh@gmail.com
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

21 August 2025

माझ्या या ओटीवर

माझ्या या ओटीवर
कोण कोण येते — कोण कोण येते ?
चिमणी येते नि कावळा येतो,
टपटप दाणे टिपून जातो — टिपून जातो.
होला येतो नि पारवा येतो,
हू हू घू घू करून जातो — करून जातो
मैना येते नि पोपट येतो,
मंजूळ मंजूळ बोलून जातो — बोलून जातो.
मोर येतो नि लांडोर येते,
थय थय थुई थुई नाचून जाते — नाचून जाते.

माझ्या या हौदावर
कोण कोण येते — कोण कोण येते ?
चिमणी येते नि कावळा येतो,
बुडबुड गंगे न्हाऊन जातो — न्हाऊन जातो.
होला येतो नि पारवा येतो,
थेंबथेंब पाणी पिऊन जातो — पिऊन जातो.
मैना येते नि पोपट येतो,
पाणी उडवून खेळून जातो — खेळून जातो.
मोर येतो नि लांडोर येते,
थुई थुई थुई थुई नाचून जाते — नाचून जाते.

माझ्या या बागेत
कोण कोण येते — कोण कोण येते ?
चिमणी येते नि कावळा येतो,
इकडे तिकडे उडून जातो — उडून जातो.
मैना येते नि पोपट येतो,
पेरु, डाळिंब खाऊन जातो — खाऊन जातो.
मोर येतो नि लांडोर येते,
आंब्याच्या डहाळीवर झुलून जाते — झुलून जाते.
कोकीळ येतो नि बुलबुल येतो,
गोड गोड गाणी गाऊन जातो — गाऊन जातो.



— ताराबाई मोडक

काय झालं सोनुलीला (अंगाई)

काय झालं सोनुलीला?
रडूं कशाचं डोळ्यांत?
पोरक्या वासरावाणी
कशापायीं हा आकांत?

डोळ्यांतल्या आंसवांच्या
पाणीदारशा मोत्यांनीं
डंवरलें काहून ग !
लाल गुलाब हे दोन्ही

रडूं नको ग अं हं ! मीं
देतें बाईला भुल्जाई
हांसतील कशा मग
ओठांवर जाईजुई

जांभया कां देशी अशा
नीज आली कां मैनेला ?
झोप झोप छबुकडे !
मीच थोपटतें तुला

जाय उडून रे ! हाड्या
नको करुं कावकाव
नीजते ही पांघरुनी
लुगड्याचा माझ्या शेव

गुंगी जाईल निघून
हड हड दूर आकू
डोळा लागला बाईचा
वायकारणी नको भुंकूं

ये ग ये ग हम्‍मा ये ग
दुदू दे ग तान्‍हुलीला
राघो ! पळत ये तूंहि
घाल वारा साळुंकीला

पाय वजे वजे टाका
गोड गोड ओव्या म्हणा
चारा घेऊन तुम्ही या
टांगा मैनाइ ! पाळणा

चिड्या रंगीत तावाच्या
द्या ग ! त्यावर लावून
गुलाबाच्या पाकळ्यांचं
करा छान अंथरुण

मीच निजवितें त्यांत
माझ्या जिवाची ही राणी
हिंदवतें अन् बाईला
गात गात गोड गाणीं


– वि. भि. कोलते

5 July 2025

या काळाच्या भाळावरती

या काळाच्या भाळावरती,
तेजाचा तू लाव टिळा
आणि फुलू दे तुझ्या श्रमातुन
मानवतेचा इथे मळा ॥धृ॥

नित्य नवी तू पाही स्वप्ने
साकाराया यत्न करी
सूर्यफुलांच्या फुलवी बागा
उजेड यावा घरोघरी
वाहत येवोत समृद्धीच्या,
नद्याच सगळ्या खळाखळा ॥१॥

काट्यांमधल्या वाटांमधुनि
चालत जा तू पुढे पुढे
या वाटा मग अलगद नेतील
पाऊस भरल्या नभाकडे
झळा उन्हाच्या सरुन जातील,
नाचत येईल पाणकळा ॥२॥

अंधाराला तुडवित जाऊन
घेऊन ये तू नवी पहाट
कणाकणाला उजेड देऊन
उजळ धरेचे दिव्य ललाट
डोंगर सागर फत्तर यांना,
सुवर्णसुंदर देई कळा ॥३॥

उंच आभाळी घेऊन झेपा
काढ शोधुनि नव्या दिशा
नवीन वारे घेऊन ये तू
घेऊन ये तू नव्या उषा.
करणीमधुनी तुझ्या गाऊ दे,
धरणीवरल्या शिळा शिळा ॥४॥


— उत्तम कोळगावकर

23 April 2024

सरस्वतीची भूपाळी (नमने वाहुनि स्तवने उधळा)

नमने वाहुनि स्तवने उधळा, जयजयकार करा,
बंधुहो । जयजयकार करा
सकल मनांचा विकास येतो आज आपुल्या घरा ll १ ll

विमलहास्यसुमवृष्टीमध्ये असो तुझे स्वागत,
निरंतर । असो तुझे स्वागत
परमात्म्याच्या चित्सौंदर्या, येई बा हासत ll २ ll

आत्मवेलिच्या स्फूर्तिफुलांवर वसंत जे विलसती,
बुद्धिचे । वसंत जे विलसती
त्याच वसंता त्वदीय विकासा, सरस्वती बोलती ll ३ ll

विश्वकाव्य वाचीत बैसली चित्तमयूरावरी,
दीप्ती जी । चित्तमयूरावरी
त्या दिप्तीला, त्या ज्ञप्तीला, वदती वागीश्वरी ll ४ ll

हे वाग्देवी, असे प्रार्थना ये या संकीर्तना,
उत्सवा । ये या संकीर्तना
जगन्मंगले, सकल मंगलासह दे पददर्शना ll ५ ll

सगुण शांत त्वच्चित्रमूर्तिला गातो मी गायन,
शारदे । गातो मी गायन
धन्य धन्य सौंदर्य, धन्य त्वत्प्रसन्नपुण्यानन ll ६ ll

किरिट शोभला त्वन्मौलीला अमूल्य तत्वांचा,
शारदे । अमूल्य तत्वांचा
अरुणराग त्यातून उधळला, सद्गुणरत्नांचा ll ७ ll

आत्मवेलिच्या स्फूर्तिफुलांवर वसंत जे विकसती,
बुद्धिचे l वसंत जे विकसती
त्याच वसंता त्वदीय विकासा, सरस्वती बोलती ll ८ ll

डोले कंठी सच्छास्‍त्रांचा चंद्रहार हासरा,
पाहुनी l चंद्रहार हासरा
भाली फुलला, गाली खुलला काव्यदिव्यबिजवरा ll ९ ll

सौंदर्याहुनि दिव्य दिव्यतर हिचे ज्ञान सुंदर,
खरोखर l हिचे ज्ञान सुंदर
त्या ज्ञानाहुनी जगात सुंदर, एकच परमेश्वर ll १० ll

हृदयमंदिरी प्राणशक्‍तीचे झोपाळे डोलवी,
देवि ही l झोपाळे डोलवी
सुखदु:खांचे देउनि झोके, जिवांना खेळवी ll ११ ll

विचारकारंज्यावर तुषार शब्दांचे नाचवी,
देवि ही l शब्दांचे नाचवी
जिवात्मा त्यातून बोलवी, परमात्मा डोलवी ll १२ ll

चराचरांचा दावि चित्रपट अमुच्या स्मरणावर,
भराभर l अमुच्या स्मरणावर
विजेऐवजी त्यात जळे चित्‍चंद्राचे झुंबर ll १३ ll


— गोविंद

(सौजन्य : आठवणीतली गाणी . कॉम)

11 April 2024

तुझ्या घराला

तुझ्या घराला वाट जातसे पांदीपांदींतुनी;
नाजुक वेलीवरी लगडल्या गुंजा दो बाजुंनी.
लवली जागोजाग सुमांगी मेंदी काठावरी
तशी बाभळी, शुभ्र ओढणी काटेरी सावरी.

उंच जांभळा डोंगर शोभे सुनील क्षितिजावर;
हिरवट काळें रान तळाशीं, दिसें जरा धूसर.
शिळा घालती रानपाखरें, वारा करि सळसळ;
भवतालीं तर शांती दाटे गभीर अन् कोमल.

तिथेच आहे तुझें चिमुकलें गवताचें झोपडें;
काळेंबाळें तिथे कोकरु दाराशीं बागडें.
दारांशीं तूं उभी : नेसुचें लुगडें गुंजेपरी
लालभडक अन् तंग नेसणी तशीच गुडघ्यावरी.

उभार उघडी; नुसती चोळी तारुण्या सावरी;
लाल मण्यांच्या गळ्यांत पोती; मधे रुप्याची सरी .
साध्याभोळ्या नयनीं नाचे निर्भयता हासरी;
हसें कोवळें अर्भकापरी : भान मनाचें हरी.

नागर नीती शिकवाया तुज आलें तुझियाकडे :
सौंदर्याच्या शांत जलाशयिं टाकावें का खडे ?


— इंदिरा संत

संकलन व संकल्पना: श्री देवराम भुजबळ

1 April 2023

भाऊराया

लोकगीते लिखित स्वरूपात नसतानाही ती पिढ्यान्‌पिढ्या चालत आलेली आहेत. या लोकगीतांत स्त्रीगीते अधिक प्रमाणात आढळतात. कुटुंबातील नातीगोती, सुखदु:खे, सण-समारंभ, चालीरीती यांचे चित्रण स्त्रियांनी रचलेल्या या ओव्यांत केलेले असते.


शेताला गेली कुरी । शेत काजळाची वडी ।
माझ्या ग बंधवाची । बारा बैलांची ग जोडी ॥

पाऊस पडतो । नको वाजूगाजू ढगा ।
माझ्या ग बंधवाला । राजसाला पेरू लागा ॥

शेताआड शेत । कोण्या शेताला मी जाऊ?
बंधवाचा माझ्या । हेलकावा देतो गहू ॥

वाटेवर हरभरा । हुळा देतो मूठ मूठ ।
राजस बंधू माझा । मन याचं किती मोठं ॥

गहू-हरभऱ्याच्या गाड्या । बाई वेशीत थटल्या ।
सावळ्या बंधुजीनं । दंडाभुजांनी रेटल्या ॥

माझ्या बंधुजी रायानी । हिर जोडील दावणीला ।
सांगते बाई तुला । नाचणीच्या मळणीला ॥

भावाघरी बैल । पवळ्या चिंतामणी ।
पाठीवर गोण्या । जोतं चढती नंदीवाणी ॥

बंधवाचं शेत । जसं काजळाची वडी ।
असे राबतेत बाई । बारा बैल चौघ गडी ॥

चार बैलाचा नांगर दोन बैलान चालविला ।
नटव्या बंधुजीन कुणबी गावात निवडीला ॥

बारा बैल खळ्यात बारा बैल मळ्यात ।
आता भाऊ माझा ज्वारी उसाच्या थळ्यात ॥

बारा बैल शेती बारा बैल दावणीला ।
दादा मये झोपी गेले मदनाच्या सावलीला ॥

बारा बैलाची दावण वाड्याच्या भुजाला ।
भाऊला माझ्या वैभव साजत राजाला ॥

दुरून वळखीते । तुझ्या गाडीची धुम्माळ ।
लाडक्या बंधुराजा । बैलं अवखळ संभाळ ॥

दुरून वळखीते । तुझ्या गाडीची चकरं ।
लाडक्या बंधुराजा । बेलं न्हवं ती पाखरं ॥

माडीवरती माडी । मी पाहते गुंजवाणी ।
नंदी आल शिंगासणी । बाई माझ्या बंधवाच ॥

तिन्ही सांजा झाल्या । दिवा लावावा लावणीला ।
नटव्या बंधुजीची । हायते बईल दावणीला ॥


1 April 2022

बीज अंकुरे अंकुरे

बीज अंकुरे अंकुरे, ओल्या मातीच्या कुशीत
कसे रुजावे बियाणे, माळरानी खडकात? II धु० II

बीजा हवी निगराणी, हवी मायेची पाखर
लख्ख प्रकाश निर्मळ, त्यात कष्टाचा पाझर
हवी अंधारल्या राती, चंद्र-किरणांची साथ
कसे रुजावे बियाणे, माळरानी खडकात? ॥ १ ॥

अंकुराचे होता रोप, होई रोपट्याचे झाड
मुळ्या रोवुन रानात, उभे राहील हे खोड
निळ्या आभाळाच्या खाली, प्रकाशाचे गीत गात
कसे रुजावे बियाणे, माळरानी खडकात? ॥ २ ॥

नाही झाला महावृक्ष, जरी नसे कल्पतरु
फुला-फळांचा त्यावरी, नाही आला रे बहरु
क्षणभरी विसावेल, वाटसरु सावलीत
कसे रुजावे बियाणे, माळरानी खडकात? ॥ ३ ॥



— मधुकर पांडुरंग आरकडे

31 March 2022

हरि हा आनंदाचा कंद

हरि हा आनंदाचा कंद । आनंदाचा कंद ।
उभा पुढें भक्तसखा गोविंद ॥ हरि०॥ध्रु०॥

सजल नीरदश्यामतनु नवरत्नखचितसौवर्ण
मुकुट शिरपेंच तुरा वरि कलगि विराजित
कुटिलालक निटिलासि कस्तुरी विराजित
कुटिलालक निटिलासि कस्तुरी-तिलक
केशरीगंध ॥ हरि०॥१॥

श्रवणिं मनोहर मकरकुंडलें फुल्ल गल्ल
कर्णांत दीर्घ-सुप्रसन्नलोचन इंदुवदन तिल
पुष्पनासिका कुंदरदन हनु अधरबिंबगत
हास्य मंदमंद ॥ हरि० ॥२॥

कंबुकंठ कौस्तुभाभरण शुभपटीरपंक नव-
द्रवरुषितपविरांस केयूरविभूषित कनक-
कटकसह-रत्नतोडर-प्रभानुभासित शंख
सुदर्शन-गदा-सरोरुह लसच्चतुर्भुज
ललितांगुलिधृत रत्नमुद्रिकावृंद ॥ हरि०॥३॥

विशाल गक्षस्थलीं रमाकुचकुंभकुंकुमालेप-
लिप्त श्रीवत्सलांछिता सुवर्णयज्ञोपवीत
मध्य वलित्रयबंधुर निम्ननाभि तनु
रोमराजि लुठदुत्तरीयपट परिजातनव-
कुसुम तुलसिकामिश्रहार-पादाप्रचुंबि
नभ भरुनि जयाचा मधुर सूटला गंध ॥ हरि०॥४॥

कटीतटीं जरिकांठि पीतकौशेयवासपट
वास सुवासित विचित्र शृंखल अगणित
मणी झणझणित मंजुलकणित किंकेणी
विपुलरोरुद्वंद्व विराजित जानुजंघ सुकुमार
सरलतर कनकवलयुक्त रत्नतोडरे मंजुमंजु
सिंजान हीर मंजीर परिष्कृत सहज रक्त
मृदु वज्र अंकुश ध्वजांबुजांकित वृत्तवृत्त
उत्तुंग-रक्तनखचक्रवाल सत्पुण्यचंद्रिका ध्वस्त
महध्दृदयांघतमस मंदाकिनी माहेर चरणयुग
धृतरणरणिक जयाच्या क्षणिक ध्यानें तुटती
झटिति सर्व भवबंध ॥ हरि० ॥५॥

कोटिकोटि कंदर्प रुपलावण्य-दर्पहर ध्यान
मनोहर अनंतजन्म मनोमल पटली निर्मूलनकर ।
भक्तिगम्य तापत्रयभंजन आसेजनक ध्यानिं पाहतां
वाटे जणुं नयनांत भरावें हुंगावें दृढ आलिंगावें
कीं चुंबावें विसरतसे संसार सर्वही संतत
याचा पंत विठ्ठला सहज लागला छंद ॥ हरि०॥६॥


— विठोबा अण्णा दफ्तरदार

27 March 2022

बकुळीची फुले

छाया गर्द सुरेख, गार हिरवी शोभे तुझी पालवी
सो सो गर्जत वाहुनी गदगदा वारा तुला हालवी ।

भोती कुंपण दाट, त्यावरुनही विस्तारल्या डाहळ्या
झाला भूमिवरी किती खच तरी; पाने, फुले, पाकळ्या ।

पुष्पांचे झुबके किती लहडले प्रत्येक फांदीवरी
त्यांचा गंध चहूकडे पसरला, वर्णू किती माधुरी ।

छोटे गोंडस, पांढरे सुम तुझे, हुंगू किती मी तया
छोट्या, सुंदर पाकळ्या कितितरी, येती न मोजावया ।

उद्यानात अनंत वृक्ष फुलले, त्यांची सुगंधी फुले
घेतो जो न करांत तोच सुकती, पस्तावतो त्यामुळे ।

पुष्पे वेचुनिया तुझी जर तया, मी ठेविली गुंफुनी
त्यांचा गंध अनंत काळ टिकतो, जाती न कोमेजुनी ।

पुष्पांच्या तव ओंजळीत तरुवरा, डोक्यावरी ठेवितो
यावज्जीव असो शिरावर तुझी छाया असे इच्छितो ।



— गजानन लक्ष्मण ठोकळ