थांब जरासा बाळ ! II धृ ० II
सुंदर खाशा प्रभातकाळीं,
चहूंकडे हीं फुलें उमललीं,
बाग हांसते वाटे सगळी !
शीतल वारा, या जलधारा कारंजाच्या छान !
रम्य तडागीं निर्मळ पाणी,
गाति पांखरे गोजिरवाणीं,
आनंदाची बसलीं ठाणीं,
खरे असे रे ! तरी नको रे मारुं लाडक्या धांव !
पाहुनी सौख्याचा ठेवा,
सुष्टि करिलही माझा हेवा,
माझ्यापासुनी फसवुनी न्यावा,
यत्न परोपरि, करितील सारीं ! भुलशिल तूं लडिवाळ !
तऱ्हे-तर्‍हेची फुलें विकसलीं,
रंगी-बेरंगी हीं सगळीं,
तूंही शिरतां त्यांच्या मेळी;
माझें मग तें, फूल कोणतें ! कसें ओळखूं सांग ?
बघ सुटला हा मोठा वारा,
वायुवृत्ती तव देहही सारा !
उडवुनी नेईल तुला भरारा !
दिगंतराला, जातां बाळा ! पुन्हा कसा मिळणार ?
स्वच्छ तडागीं प्रतिबिंबातें,
पाहुनी वेडया धरावयातें,
चुकुनी जाशिल पाताळातें,
तयासारखा, क्षणीं पारखा, होशिल बा आम्हांस !
किती बुडबुडे पाण्यावरती,
इकडून तिकडे तरंगताती,
चंचल लहरी, तूं त्या साथी,
क्षणांत बा रे, लपाल सारे, काळाच्या उदरांत !
फूलपांखरें ही स्वछंदी,
तूंही त्यांच्यासम आनंदी,
क्षणांत पडशिल त्यांच्या फंदीं !
त्यांच्यासंगें, त्यांच्या रंगें, जाशिल उडुनी दूर !
अशा तुला मग बागडतांना,
भरभर वार्‍यावर फिरतांना,
फुलांत दडतां कीं उडतांना,
कवण उपायीं, आणूं ठायीं, पुन्हां? लाडक्या सांग !
शब्दवांचुनी मंजुळ गाणें,
अर्थ तयाचा देवची जाणे !
गाईन माझें गोजिरवाणें,
सप्तसुरांपरी या वार्‍यावरी विरुनी जाशिल पार !
बालरवीचे किरण कोवळे,
कारंजावर पड़ती मोकळे,
रंग खेळती हिरवे पिवळे,
धरावयासी, त्या रंगांसी जाशिल बाळा खास !
जडावेगळी अमूर्त मूर्ति,
कल्पकतेची कीं तूं स्फूर्ति,
पुण्याची मम आशापूर्ति,
रविकिरणांवरी, जलधारांतरी, तन्मय होशिल पार !
— राम गणेश गडकरी
टिप : पाठ्यपुस्तकात पाचच कडवी आहेत.
सुंदर खाशा प्रभातकाळीं,
चहूंकडे हीं फुलें उमललीं,
बाग हांसते वाटे सगळी !
शीतल वारा, या जलधारा कारंजाच्या छान !
थांब जरासा बाळ !
रम्य तडागीं निर्मळ पाणी,
गाति पांखरे गोजिरवाणीं,
आनंदाची बसलीं ठाणीं,
खरे असे रे ! तरी नको रे मारुं लाडक्या धांव !
थांब जरासा बाळ !
पाहुनी सौख्याचा ठेवा,
सुष्टि करिलही माझा हेवा,
माझ्यापासुनी फसवुनी न्यावा,
यत्न परोपरि, करितील सारीं ! भुलशिल तूं लडिवाळ !
थांब जरासा बाळ !
तऱ्हे-तर्‍हेची फुलें विकसलीं,
रंगी-बेरंगी हीं सगळीं,
तूंही शिरतां त्यांच्या मेळी;
माझें मग तें, फूल कोणतें ! कसें ओळखूं सांग ?
थांब जरासा बाळ !
बघ सुटला हा मोठा वारा,
वायुवृत्ती तव देहही सारा !
उडवुनी नेईल तुला भरारा !
दिगंतराला, जातां बाळा ! पुन्हा कसा मिळणार ?
थांब जरासा बाळ !
स्वच्छ तडागीं प्रतिबिंबातें,
पाहुनी वेडया धरावयातें,
चुकुनी जाशिल पाताळातें,
तयासारखा, क्षणीं पारखा, होशिल बा आम्हांस !
थांब जरासा बाळ !
किती बुडबुडे पाण्यावरती,
इकडून तिकडे तरंगताती,
चंचल लहरी, तूं त्या साथी,
क्षणांत बा रे, लपाल सारे, काळाच्या उदरांत !
थांब जरासा बाळ !
फूलपांखरें ही स्वछंदी,
तूंही त्यांच्यासम आनंदी,
क्षणांत पडशिल त्यांच्या फंदीं !
त्यांच्यासंगें, त्यांच्या रंगें, जाशिल उडुनी दूर !
थांब जरासा बाळ !
अशा तुला मग बागडतांना,
भरभर वार्‍यावर फिरतांना,
फुलांत दडतां कीं उडतांना,
कवण उपायीं, आणूं ठायीं, पुन्हां? लाडक्या सांग !
थांब जरासा बाळ !
शब्दवांचुनी मंजुळ गाणें,
अर्थ तयाचा देवची जाणे !
गाईन माझें गोजिरवाणें,
सप्तसुरांपरी या वार्‍यावरी विरुनी जाशिल पार !
थांब जरासा बाळ !
बालरवीचे किरण कोवळे,
कारंजावर पड़ती मोकळे,
रंग खेळती हिरवे पिवळे,
धरावयासी, त्या रंगांसी जाशिल बाळा खास !
थांब जरासा बाळ !
जडावेगळी अमूर्त मूर्ति,
कल्पकतेची कीं तूं स्फूर्ति,
पुण्याची मम आशापूर्ति,
रविकिरणांवरी, जलधारांतरी, तन्मय होशिल पार !
थांब जरासा बाळ !
— राम गणेश गडकरी
टिप : पाठ्यपुस्तकात पाचच कडवी आहेत.
सौजन्य : ramganeshgadkari.com
3 comments:
Very Nice
My Father learnt this poem about in 1970. And now a days my Father renember this poem.
Very Nice Poem. I also like it.
in my school days i lean this poem. and i remember too.
Post a Comment