फुंकर

बसा म्हणालीस - मी बसलो
हसलीस म्हणून हसलो
बस्स—इतकेच...
बाकी मन नव्हते थाऱ्यावर

दारावरचा पडदा दडपीत
तू लगबग निघून गेलीस
माजघरात
माझ्यासोबत ठेवून
तुझ्या सुस्त संसाराच्या निशाण्या...

या जाळीच्या पडद्यात
कशाला कोरले आहेस
हे हृदय - उलटे- उत्तान ? ...
काचेच्या कपाटात
कशाला ठेवल्या आहेस
भुश्श्याच्या राघूमैना? ...
उडताहेत लाकडी फळांवर
कचकड्यांची फुलपाखरे
भिंतीवर रविवर्म्याची पौष्टिक चित्रे हारीने.

काळ्या मखमलीवर
पतीच्या नावाचा रेखीव कशिदा—
त्यातला एक टाका जरी चुकली असतीस
तरी मी धन्य झालो असतो.
तू विचारलेस, काय घेणार?
काय पण साधा प्रश्न—
काय घेणार ?
देणार आहेस का ते सारे—पूर्वीचे ?
मला हवे आहेत
चिंचेचे आकडे—ते
ते अघाशी ओठ, ती कुजबुज, त्या शपथा !
दे झालं कसलंही साखरपाणी.

तुझं आणि तुझ्या पतीचं हे छायाचित्र
छान आहे.
तुझ्यावरची सारी साय
या फुगीर गालांवर ओसंडते आहे.
बळकट बाहू, रुंद खांदे,
डोळ्यांत कर्तेपणाची चमक
छान आहे.
राग येतो तो तुझा
या चित्रात तू अशी दिसतेस
जसे काही कधी झालेच नाही !

मी तुला बोलणार होतो
छद्मीपणाने
निदान एक वाक्य, एक जहरी बाण
ते मला जमले नाही, आणि
तू तर नुसती हसत होतीस
आता एकच सांग,
उंबर्‍यावर तुझ्या डोळ्यांत पाणी आले—
इतकी का तुला सुपारी लागली ?
पण नकोच सांगूस,
तेवढीच माझ्या मनावर
एक फुंकर.


— वसंत बापट