पाचोळा

आडवाटेला दूर एक माळ
तरु त्यावरती एकला विशाळ
आणि त्याच्या बिलगूनिया पदास
जीर्ण पाचोळा पडे तो उदास

उषा येवो शिंपीत जीवनासी
निशा काळोखी दडवुं द्या जगासी
सूर्य गगनातुनी ओतुं द्या निखारा
मूक सारें हे साहतो बिचारा !

तरूवरची हसतात त्यास पानें
हसे मुठभर तें गवतही मजेनें,
वाटसरू वा तुडवीत त्यास जात
परी पाचोळा दिसे नित्य शांत !

आणि अंती दिन एक त्या वनांत
येई धावत चौफेर क्षुब्ध वात
दिसे पाचोळा, घेरूनी तयातें
नेई उडवुनि त्या दूर दूर कोठें

आणि जागा हो मोकळी तळाशीं
पुन: पडल्या वरतून पर्णराशी


— कुसुमाग्रज

संकलन : श्रीमती वनमाला पाटील, जालना