(जाति - दिंडी)
तोच उदयाला येत असे सूर्य
अहो क्षितिजावर त्याच नव्हे काय ?
तेच त्याचे कर न का कुंकुमानें
वदन पूर्वेचे भरति संभ्रमानें ?
तेच तरु हे तैशाच पुष्पभारें
लवुनि गेले दिसतात पहा सारे !
त्याच वल्ली तैसेंच पुष्पहास्य
हंसुनि आजहि वेधिती या मनास !
कालचे जें कीं तेच आज पक्षी
कालच्या हो ज्या त्याच आज वृक्षीं
बसुनि गाती कालचीं तींच गानें,–
गमे प्रातःप्रार्थना करिति तेणें !
काल जो का आनन्द मला झाला
तोच आजहि होतसे मन्मनाला;
कालचा जो मी तोच हा असें का ?–
अशी सहजच उद्भवे मनीं शंका.
अशी सहजच उद्भवे मनीं शंका
काय समजुनि समजलें तुम्हांला का ?
असे अनुभव कीं-रिझवि एकदां जें
पुन्हां बहुधा नच रिझों त्याच चोजें.
पुन्हां बहुधा नच रिझों त्याच चोजें
कसें मग हें वेधिलें चित्त माझें–
आज फिरुनो या सूर्य-तरु-खगांनीं
आपुलीया नवकांति-पुष्ण-गानीं ?
म्हणुनि कथितों निःशंक मी तुम्हांतें,–
असे सुंदरता अढळ जरी कोठें
तरी करी ती सृष्टींत मात्र वास–
पहा, मोहिल सर्वदा ती तुम्हांस.
— केशवसुत
No comments:
Post a Comment