~ बालभारती - मराठी कविता ~

कंसारी संसारगजकेसरी | हासोनि बोले श्रीकृष्ण शौरी |
पांडुपुत्र हे निर्धारी | भीमार्जुन जाण पां ||

मागे अपराध केले क्षमा | ते कार्याकारणे पुरुषाधमा |
लोटली मर्यादेची सीमा | शेवटी फळ भोगी का ||

सरला सुकृताचा तंतू | आयुष्यतैला झाला अंतू |
माझिये हस्ती व्यजनवातू | भीमरूपे उदेला ||

तो झगटतां सत्वरगती | प्राणदीप पंच ज्योती |
मालवोनि पडेल क्षिती | गात्र पात्र पालथे ||

तिघांमाजी जो आवडे | त्यासीच भिडीजे इडेपाडे |
मागध म्हणे मूर्खा! तोंडे | जल्प करिसी वाचाटा ||

तू बहुरूपी खेळसी सोंगे | कोणते युद्ध जिंकिले आंगे |
वेडी बागडी भाविकें भणगे | तुझे शूरत्व त्यांमाजी ||

पार्थ पृथेचे सुकुमार बाळ | शस्त्राभ्यासी गेला काळ |
मजसि योग्य परि अळुमाळ | भीम काही दिसतसे ||

तोही मंद जड आळसी | बहुत आहार निद्रा त्यासी |
आयुष्य सरले म्हणोनि ऐसी |बुद्धि उदेली तुम्हांते ||

तिघांते हाणोनि चडकणा | क्षणामाजी मेळवीन मरणा |
बळे सर्पाचिया सदना | मंडूक वस्ती पावला ||

मंडूक किंवा तिघे गरुड | आत्ताचि होईल हा निवाड |
समय प्राप्त झालिया वाड | बोल टाकी माघारा ||

ऐसे बोलतां चक्रपाणी | उभे ठेले समरांगणी |
जरासंधे राज्यासनीं | अभिषेकिले सहदेवा ||


— मुक्तेश्वर (मुक्तेश्वर चिंतामणी मुदगल)


(Compiled by : Mr. Nikhil Bellarykar)