माझें घड्याळ

घड्याळ माझें नवें असे;
सुंदर दिसतें पहा कसें !
दादाचें तर जुनें मुळीं;
झुरळांची वाटे खोली !
घड्याळ माझें लखलखतें;
सांगा कोणाचें आवडतें ?

'उगाच वटवट बोलुं नये;
कटकट कोणा करू नये'
– तूंच नाहिं कां म्हणत असें ?
किटकिट त्याची सदा असे.

दिवसां किटकिट,
रात्रीं किटकिट,

घड्याळ माझें गुणी मुळीं
कटकट कधिं ना करी खुळी !

गडबड करितां मार मिळे,
हेंहि न त्याला कसें कळे ?
रात्रीं निजण्याच्या वेळीं
दादा त्याचा कान पिळी;
कुरकुरतें, परि ना खळते,
रागानें चिडूनी जातें;
झोंप लागते दादाला,
तें नच खपतें पण त्याला;
पहाट होतां गुरगुरतें,
दादाला जागें करतें.

दादा उठतो;
चिमटा घेतो;

तेव्हां मग तें गप्पा बसें;
घड्याळ माझें कधि न असें !

रात्रीं नशिबीं कोनाडें;
दिवसा करितें पुढेंपुढें.
उगाच बसतें ऎटित
हालवीत अपुले हात;
लहानमोठे हात तसे
पाहुन येई मला हसें.
लाज तयाला ना त्याची;
खोड कोठची जायाची ?
हात असे फिरवुन आधीं
मोडुन घेतें कधींकधीं !

वैद्य आणुनी,
हात जोडुनी,

दादा देतो पुन्हां जरी,
फिरवित बसतें हात तरी !
घड्याळ माझें परी पहा;
चाळा त्याला मुळी न हा.

घड्याळ दादाचें, आई,
सर्वांना करितें घाई.
खेळ रंगला असे जरी
मधेंच दादा पुरा करी.
गोष्ट न राजाची सरली;
बाबा म्हणती, 'छे, झाली.'

घड्याळ असलें
कुणास सुचलें ?

घड्याळ माझें गुणी परी,
किती वाजले पहा तरी !
सकाळचे अवघे सात;
म्हणती खेळा बागेंत.



— विंदा करंदीकर