सागर

आवडतो मज अफाट सागर, अथांग पाणी निळे
निळ्या जांभळ्या जळात केशर सायंकाळी मिळे

फेस फुलांचे सफेत शिंपीत, वाटेवरती सडे
हजार लाटा नाचत येती, गात किनाऱ्याकडे

मऊ मऊ रेतीत रे कधी मी, खेळ खेळतो किती
दंगल दर्यावर करणाऱ्या वाऱ्याच्या संगती

संथ सावळी दिसती जेंव्हा क्षितिजावर गलबते
देश दूरचे बघावयाला जावेसे वाटते

तुफान केंव्हा भांडत येते, सागर ही गर्जतो
त्यावेळी मी चतुरपणाने दूर जरा राहतो

क्षितिजावर मी कधी पाहतो मावळणारा रवी,
ढगाढगाला फुटते तेव्हा सोनेरी पालवी

प्रकाशदाता जातो जेव्हा, जळाखालच्या घरी
नकळत माझे हात जुळोनी येती छातीवर

दर्यावरची रंगित मखमल उचलुन घेते कुणी
कृष्णसावल्या भुरभुर पडती गगनाच्या अंगणी

दूर टेकडीवरी पेटती, निळे तांबडे दिवे
सांगतात ते मजला आता, घरी जायला हवे

– कुसुमाग्रज

संकल्पना: श्री अनंत नायक, मडगांव