खचतो माझा धीर

हे चिमण्या चंद्रा ! पाहुनि तुजला खचतो माझा धीर l

मुनिनिं कथिलें, सत्य झालें
परि कशा हें भाळिं आलें
हे मोद खेद मज उलविति बाळा खळत न नयनीं नीर l

जन्म दिधला, करिं न धरिला
अजुनि पान्हा जों न फुटला
ये तोंच स्मरणीं आज्ञा ऋषिंची 'व्रजि पोंचविं यदुवीर' l

देखिलें ना मुखहि पुरतें
तोंच दुरवी बालकातें
ती माता कसली ? घाता सजली ! म्हणतिल अदय अधीर l

त्यांत माजे तिमिर भारी
वीज मधुनी नभ विदारी
हे अकांडतांडव मांडिती नभिंचे घन गर्जुनि गंभीर l

मुसळधारा कोसळे ही
त्रस्त सार्‍या ह्या दिशाही
ही त्वेषें घोषें धांवे यमुना तुडवुनी दोन्ही तीर l

शृंखलांनीं बद्ध असणें
तरिहि कारापार होणें
हें बाळा ! कैसें घडतें असतां नष्ट कंस बाहीर l

दुर्बळांचा देव वाली
पाठिराखा सर्व काळीं
ही आशानौका माझी राखो तोच संकटीं थीरl


— वा. गो. मायदेव