मयूरान्योक्ति

मयूरान्योक्ति : १

[शार्दूलविक्रीडीत]

झाडें पेटुनि वाजती कडकडां, त्यांचा ध्वनी होतसे,
ज्वाला राहुनि राहुनी उठति या विद्युल्ल्ता ही नसे,
काळा धूर नभीं बहू पसरला, हा मेघ नोहे खरा,
वर्षाकाळ न हा, दवानल असे, मोरा, पळें, रे, घरा.

मयूरान्योक्ति : २

[शार्दूलविक्रीडीत]

रत्नांचा जणुं ताटवा झळकतो, मोरा, पिसारा तुझा,
हर्षे नाचशि तै गमे त्रिभुवनीं पक्षी न ऐसा दुजा,
मोठा सुंदर तूं खरा परि दया नाहींच भिल्लांस या,
हे घेतील तुझा जिवा, झडकरी सोडीं अरण्यास या.

— कृष्णशास्त्री चिपळूणकर