जे उरात उरते

जो गंध फुलांतून झरतो,
वार्‍याच्या उरी उतरतो;
होउन लेखणी वारा,
मग भवतालावर लिहितो.

जी वाफ जलाची होते,
ती मनी नभाच्या शिरते,
बेधुंद सरींनी गाणे
धरतीवर उपडे होते !

नभ, वार्‍याचेच असे हे
औदार्य असावे थोर
नि:संग किती घेताना,
देताना नसतो घोर !

मी भरून घेतो सारे
हृदयाच्या काठोकाठ,
शब्दांतून देताना का
पाझरता होतो माठ ?

मोकळी वाटती झाडे
शिशिरात ढाळूनी पाने
पाळुन मुळांशी बसली
आहेत उद्याची स्वप्ने.

शब्दांतून देऊन थोडे
जी उरात उरते काही;
ती प्रेरक शक्ती मजला
जगण्याची देते ग्वाही !


— खलील मोमीन