A NON-PROFIT

A NON-PROFIT, NON-COMMERCIAL PUBLIC SERVICE INITIATIVE BY SURESH SHIRODKAR

रम्य ते बालपण!

'श्रावण मासि हर्ष मानसी' म्हणत रिमझिम पावसात चिंब भिजलेले ते दिवस किंवा 'आनंदी आनंद गडे' म्हणत नाचत-बागडत मारलेल्या उड्या; 'पावसाच्या धारा येती झरझरा' म्हणत पाण्यात सोडलेल्या कागदी बोटी; 'छान किती दिसते.. फुलपाखरू' गुणगुणत बागेत बागडलेले ते क्षण. प्रिय अमुचा एक महाराष्ट्र देश' किंवा 'आमुचे.. चढवू गगनी निशाण' म्हणत पंधरा ऑगष्टच्या प्रभातफेरीत भरपावसात भिजत दिलेल्या घोषणा; 'लाडकी बाहुली होती माझी एक' म्हणत खेळलेले भातुकलीचे खेळ.. रम्य ते बालपण आणि रम्य ते शालेय जीवन! वयं पुढे पुढे सरकत गेले तसे बालपण निघून गेलं. पण व्यक्ती वयाने किंवा कर्तृत्वाने कितीही मोठी झाली तरी प्रत्येकाच्या अंतःकरणात कुमार वयात शिकलेले धडे आणि कवितांसाठी एक छोटासा कोपरा राखून ठेवलेला असतो. कुमार वयात शिकलेले धडे आणि विशेषत: कविता यांचा बालमनावर उमटलेला विलोभनीय ठसा जीवनात कधीच पुसला जात नाही. शालेय अभ्यासक्रमातल्या कविता आजही विसरता येत नाहीत. किंबहूना, अगदी बालपणापासून त्या कविता कुठेतरी खोलवर आपल्या मनात घर करून बसलेल्या असतात. शालेय जीवनात शिकत असताना ज्या शिक्षकांनी अशा कविता आपल्या हृदयावर बिंबविल्या त्या गुरुजनांचे ॠण कसं व्यक्त करावं हे कळत नाही.

साधारणत: १९४० सालापासून अगदी अलीकडच्या शालेय अभ्यासक्रमातल्या म्हणजेच जवळजवळ तीन पिढ्यांनी अभ्यासलेल्या काही निवडक कविता इथे संग्रहीत करून त्या गुरुजनांना आणि सर्व मान्यवर कविंना हा मानाचा मुजरा...!!

सुचना:

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
महत्त्वाची सुचना: ह्या ब्लॉगवरील प्रकाशित सर्व कविता बालभारती, युवकभारती, कुमारभारती या पाठ्यपुस्तकातील आणि १९७१-७२ पुर्वीच्या शालेय स्तरावरील क्रमिक पुस्तकातील असून, माझ्याकडून त्या कवितांचा कोणताही व्यवहारी वापर होत नाही. ह्या सर्व कविता वेगवेगळ्या माध्यमांतून संकलित करून आंतरजालावर केवळ हा एक संग्रह बनवलेला आहे. या सर्व कवितांचे हक्क महाराष्ट्र राज्य पाठ्यपुस्तक निर्मिती व अभ्यासक्रम संशोधन मंडळ, माध्यमिक व उच्य माध्यमिक शिक्षण मंडळ, संबंधित कवी किंवा त्यांच्या वारसदारांकडे सुरक्षित असून कोणत्याहि प्रकारे कॉपीराईट भंग करण्याचा अथवा कोणाच्या भावना दुखवण्याचा उद्देश नाही. केवळ मराठी काव्य-रसिक, वाचक आणि अभ्यासक यांना शालेय अभ्यासक्रमातील अनमोल कवितांचा खजिना आंतरजालावर एकत्र उपलब्ध करून देण्याचा हा एक प्रांजळ प्रयत्न आहे.

येथील कवितांच्या प्रकाशनाबद्दल संबंधितांना काही आक्षेप असल्यास किंवा कॉपीराईट हक्क भंग होत असल्यास त्या काढून टाकल्या जातील. प्रत्येक कवितेच्या खाली कवींची नावे दिली असून नजरचुकीने एखादे नाव राहिले असल्यास किंवा चुकीचे नाव दिलेले असल्यास कृपया लक्षात आणुन द्यावे ही विनंती.

ह्या ब्लॉगवरील कविता कॉपी पेस्ट (Copy & Paste) करता येणार नाहीत याची काळजी घेण्यात आली आहे. तुम्ही या उत्तमोत्तम कविता वाचाव्यात, त्यांचा आनंद घ्यावा याचसाठी आंतरजालावर उपलब्ध करुन दिल्या आहेत. आपणांस या कविता विनासायास एकाचठिकाणी उपलब्ध करून देण्यासाठी संग्राहकाने घेतलेले कष्ट, वेळ आणि श्रम याची बूज राखणे अपेक्षित आहे. कॉपी पेस्टचा अंगवळणी पडलेला शॉर्टकट चोखाळण्यापेक्षा ब्लॉगच्या लिंकचा उपयोग करावा असे संग्राहकाला वाटते. एखादी कविता तुमच्या संग्रही असावी असं वाटलं तर ती लिहून काढा, अथवा, तुमचा इ-मेल आयडी आम्हाला कळवल्यास आपल्याला हवी असलेली कविता मेलवरून जरुर पाठवू.

कृपया ह्या ब्लॉगवरील साहित्याचा कुणीही व्यवहारी वापर करू नये हि विनंती. सर्व वाचकांनी याची नोंद घ्यावी.

ब्लॉगला भेट दिल्याबद्दल धन्यवाद !

- सुरेश शिरोडकर (संग्राहक)
balbharati.suresh@gmail.com
skarsuresh@gmail.com
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

9 December 2014

घर

[जाति : उद्धव; अंतरा व मेळ 'नृपममतें' तील]

"लइ मानस अमुचा, द्यावी                   आपुल्या घरीं ही पोर
पर शंका येउन कांहीं                           घेतें मन माघार !
पोरिला हौस मोत्यांची                        ती तुम्ही कशी पुरवाल ?
हा हेत पडावी कीं ती                           ज्या घरीं माणकं लाल.
      बोलतों
              असूं द्या माफि
                          करा दिलसाफि
असावें चोख                                       व्यवहार तरी बिनधोक !"

"ठेवतां न पोटीं किंतु                           पुसलेंत — लई आवडलें !
धनदौलत घ्या देखून                          कांहींच नाहिं लपलेलें
पडवीला कणगी पोतीं                         मोतीं त्यामधि बिनमोल
दावणीस गायी बैल                             त्ये अम्हां हिरे अन लाल.
      दरसाल
               पिकें येतात
                          खाण शेतांत
तीच सोन्याची"                                   बसलीच गांठ जन्माची.



— यशवंत

6 December 2014

तुरुंगाच्या दारांत

[वृत्त : भ्रांत/ पांडव दिडकी]

वाढुं दे कारागृहाच्या भिंतिची उंची किती
                           मन्मना नाहीं क्षिती
भिंतिच्या उंचींत आत्मा राहतो का कोंडुनी ?
                           मुक्त तो रात्रंदिनीं !
भक्तिला जो पूर आला वाढतो तो अंतरीं
                           पायरीनें पायरी
फत्तरांच्या या तटांनीं ओसरावा काय तो ?
                           सारखा फोफावतो
अंजनीच्या बाळकानें सूर्यबिंबा ग्रासिलें
                           मन्मनीं तें बिंबलें
घालिती सैतानसे शत्रू इथें थैमान जें
                           तें गिळाया मी सजें
अग्निकुंडीं पाय केव्हां, कंटकिंही केधवां
                           बंदिखान्याची हवा
या विलासांमाजि होई आमुची जोपासना
                           तेज नाहीं यांविना
हिंददेवी, गोंधळी मी वाजावीतां संबळ
                           घालसी हातीं बळ
पेटलेला पोत हातीं स्वार्थतैलें तेवतां
                           नाचवूनी नाचतां
या दऱ्यांखोऱ्यांतुनी स्वातंत्र्यगीतें गाउनी
                           दावितां मी हिंडुनी
आज आलों निर्भयें या मंदिरीं विश्रांतिला
                           मान्य झालें हें तुला
त्वत्कृपेचा सिंधु माझ्या मस्तकीं हेलावतां
                           काय दु:खांची कथा ?
अग्निही वाटेल मातें चंदनाचें लेपन
                           कीं सुधेचें सिंचन
शृंखला पायांत माझ्या चालतांना रुमझुमे
                           घोष मंत्रांचा गमे
लौकरी स्वातंत्र्यभानो ! भारतीं दे दर्शन
                           होउं तेव्हां पावन


— यशवंत

5 December 2014

सण एक दिन (बैल पोळा)

शिंगे रंगविली, बाशिंगे बांधली
चढविल्या झुलीऐनेदार
राजा, परधान्या, रतन, दिवाण
वजीर, पठाणतुस्त मस्त
वाजंत्री वाजतीलेझिम खेळती
मिरवीत नेतीबैलांलागी
चित्रकार : राजेंद्र गिरधारी
डुल-डुलतात, कुणाची वशिंडे
काही बांड खोंडेअवखळ
कुणाच्या शिंगाना बांधियले गोंडे
हिरवे, तांबडेशोभिवंत
वाजती गळ्यांत घुंगरांच्या माळा
सण बैल-पोळाऐसा चाले
झुलींच्या खालतीकाय नसतील
आसूडांचे वळउठलेले ?
आणि फुटतीलउद्याही कडाड
ऐसेच आसूड पाठीवर !
जरी मिरवितीपरि धन्या-हाती
वेसणी असतीट्ट पाहा
जरी झटकली जराशीहि मान
तरी हे वेसण खेचतील
सण एक दिन ! बाकी वर्षभर
ओझे मरमरओढायाचे !


— यशवंत