सावळ्या:
खबरदार, जर टांच मारुनी जाल पुढे, चिंधड्या —
कुण्या गांवचे पाटिल आपण कुठे चाललां असे
उडविन राइ राइ एवढ्या !
कुण्या गांवचे पाटिल आपण कुठे चाललां असे
शीव ही ओलांडुनि तीरसे ?
लगाम खेचा हा घोडीचा रावं टांग टाकुनी
असे या तुम्ही खड्या अंगणी !
पोर म्हणूनी हसण्यावारी वेळ नका नेउ ही
मला का ओळखले हो तुम्ही ?
लालभडक ते वदन जाहले बाळाचे मग कसे
हा मर्द मराठ्याचा मी बच्चा असे,
हे हाडहि माझे लेचेपेचें नसे
या नसानसांतुन हिंमतबाजी वसे
खबरदार, जर टांच मारुनी जाल पुढे, चिंधड्या
उडविन राइ राइ एवढ्या !
स्वार:
मळ्यांत जाउन मोटेचे ते पाणी धरावे तुवां
कशाला ताठा तुज हा हवा ?
मुठींत ज्याच्या मूठ असे ही खड्गाची तो बरें
वीर तूं समजलास काय रे ?
थोर मारिसी अशा बढाया पराक्रमाच्या जरी
कुठे तव भाला बरची तरी ?
हे खड्गाचे बघ पाते किती चमकतें
अणकुचीदार अति भाल्याचे टोक तें
यापुढे तुझी वद हिंमत का राहते ?
अणकुचीदार अति भाल्याचे टोक तें
यापुढे तुझी वद हिंमत का राहते ?
खबरदार, जर पाऊल पुढे टाकशील, चिंधड्या —
उडविन राइ राइ एवढ्या !
सावळ्या:
आपण मोठे दाढीवाले अहां वीर बायकी
किती ते आम्हांला ठाउकी !
तडफ आमुच्या शिवबाजीची तुम्हां माहिती न का?
दावितां फुशारकी कां फुका ?
तुम्हांसारखे कितीक असतील लोळविले नरमणी
आमुच्या शिवबाने भर रणी.
मी असे इमानी चेला त्यांचेकडे
हुकुमाविण त्यांच्या समजा याचेपुढे
देई न जाऊ शूर वीर फांकडे
पुन्हा सांगतो खबरदार जर जाल पुढे, चिंधड्या
उडविन राइ राइ एवढ्या !
लालभडक ते वदन जाहले बाळाचे मग कसे
(स्वार परि मनी हळू कां हंसे ?)
त्या बाळाच्या नयनी चमके पाणी त्वेषामुळे
स्वार परि सौम्य दृष्टीने खुले
चंद्र दिसे जणू, एक दुसरा तपतो रवि का तर
ऐका शिवबाचे हे स्वर—
"आहेस इमानी माझा चेला खरा
चल इमान घे हा माझा शेला तुला
पण बोल सावळ्या बोल पुन्हां एकदां,
'खबरदार, जर टांच मारुनी जाल पुढे, चिंधड्या
उडविन राइ राइ एवढ्या !' "
— वा. भा. पाठक
